از دیرباز افراد معتقدند دود کردن اسپند برای خوشبو کردن فضا، ضد عفونی کردن هوا و به باور برخی حتی برای چشم زخم اثر دارد.
گیاه علفی اسپند دارای گل های درشت و سفید و متمایل به سبز می باشد و همچنین متشکل از برگ های تقسیم شده باریک و دراز و میوه ای کروی کپسولی که دانه های سیاه رنگ دارد. رشد این گیاه دارویی در اکثر نواحی کشور مشهود است و ترکیباتی همچون هارمالول و هارمالین دارد.
از دیرباز تا به امروز افراد به سوزاندن دانه این گیاه می کنند و معتقدند دود غلیظ آن برای خوشبو کردن فضا، دور کردن حشرات ضد عفونی کردن هوا و به باور برخی حتی برای چشم زخم اثر دارد. علاوه بر مواردی که ذکر شد دانه های اسفند در آسیا به عنوان کرم کش ، ضد انگل و کشنده آمیز به کار می رود.
اسپند یا اسفند در عربی
در عربی به اسفند "حَرْمَل" گفته می شود در باره دود کردن اسفند روایتی به دست نیامده ولی در دایرة المعارف چنین آمده است که:به خاطر وجود خاصیت های طبیعی در گیاه اسفند آن را در درمان بعضی از بیماری ها به کار می برند.
(مصطفی حسینی دشتی، معارف و معاریف، ج 2، ص 178 ماده اسفند)
در فرهنگ سرزمین های اسلامی و در بین عامه مردم دانه اسفند تقدس خاصی دارد و از آن در بیرون راندن بلاها و آفت ها و همچنین دفع چشم زخم استفاده می کنند.(دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج 6، ص 333، ماده اسفند.)
اسفند در روایات
در مفاتیح الجنان نیز در مورد دود کردن اسپند مطالبی مشهود نیست اما روایات نقل شده حاکی از آن است که دانه آن را شفای ۷۰ درد و برطرف کننده سحر معرفی کرده است. هرچند صدور این روایات از معصومین صددرصد ثابت نیست اما به صرف استبعاد عقلی هم رد آن درست نیست.
از لحاظ عقلی چه اشکالی دارد که از اسفند به عنوان مصرف دارویی برای درمان بعضی از دردها و مرض ها استفاده شود و یا اینکه ریشه و شاخه آن دفع سحر و بلا شود.