«قانع شدهام که در حملات بزرگ که نیروها باید تا آخرین نفس بجنگند، یک یگان مجهز به پرویتین ارجحیت پیدا میکند. تاثیرات پرویتین "شگفت آور" تفسیر میشود.» وینستون چرچیل که "زبانش بند آمده بود" در مورد پیشروی نازیها مینویسد: «نازیها توانستند در کمتر از ۱۰۰ ساعت قلمرویی را اشغال کنند که در طول چهار سال جنگ جهانی اول موفق به اشغال آن نشده بودند.»
نرمان اوهلر، روزنامهنگار و نویسنده، معتقد است که رایش سوم به معنای واقعی کلمه یک کشور دگرگون شده بود. از کارگران کارخانهها گرفته تا زنان خانهدار، از تاجران گرفته تا اعضای اس. اس. تقریبا همه به نحوی خودشان را با مصرف نوعی مخدر میساختند!
اوهلر در کتاب «بلیتسد» خود مینویسد که نازیها به کپسولی کوچک به نام "پِرویتین" اعتیاد داشتند؛ پرویتین (Pervitin) نوعی متآمفتامین با دوز پایین بود که شبیه "شیشه" امروزی است. برای مصرف شخصی هیتلر نیز پرویتین را با باربیتورات، کوکائین، استروید، هورمونهای جنسی و نوع ابتدایی اکسیکدون ترکیب میکردند.
اوهلر در گام اول از تضاد بین وعده سران نازی برای پاکسازی فرهنگ لذتْ محور جمهوری وایمار – که مرتب از لفظ "یهودی" برای معرفی آن استفاده میشد - و افزایش مدارک مربوط به استفاده گسترده از پرویتین بر روی انبوه مردم شروع میکند. اوهلر سپس با رویکردی مستند وار به بحث در هم پیچیده یهودستیزیِ نازیها و نبرد آنها با داروهای مخدر میپردازد. او همچنین به قوانین مصوب سال ۱۹۳۳ میلادی که معتادان را به حبس ابد و عقیم سازی محکوم میکرد و همسایگان و همکاران را تشویق میکرد تا معتادان مواد مخدر به ویژه کوکائین و مورفین را به پلیس معرفی کنند، میپردازد.
این در حالی بود که فریتش هائوشیلد، داروساز ارشد شرکت "تِملر" در برلین (که در سال ۱۹۳۴ میلادی از تملک مالکین یهودیاش خارج شد)، در سال ۱۹۳۷ میلادی توانست دارویی مخدر را با برند تجاری "پرویتین" تولید و بدون هیچ ممانعتی در بازار تبلیغ کند. تملر کارشناسان روابط عمومی را استخدام کرد که پوسترهای پرویتین را بر روی اتوبوسها و خودروها میچسباندند.
نمایندگان تملر در بیمارستانهای سراسر آلمان در مورد محصولشان سخنرانی میکردند. بستههای حاوی نمونههای رایگان پرویتین برای پزشکان مختلف ارسال و حتی تشویق شدند که آن را بر روی خودشان آزمایش کنند. طولی نکشید که شرکت تملر در هر هفته میلیونها کپسول پرویتین تولید کند.
فارغ از اینکه درد یا بیماری – از افسردگی، خستگی، تنوس ماهیچهای یا تون عضلانی، استرس، افسردگی پس از زایمان گرفته تا کاهش میل جنسی و قدرت باروری در زنان - چه بود، پرویتین نخستین دارویی بود که پزشکان در نسخههایشان تجویز میکردند. سرانجام، اما لئوناردو کونتی، رئیس بخش سلامت رایش، در سال ۱۹۳۹ میلادی نسبت به خواص اعتیادآور پرویتین هشدار داد و فروش آن را فقط منوط به داشتن نسخه محدود کرد. ولی باز هم داروخانهها در اجرای این قانون دقت نکرده و محبوبیت پرویتین رشدی صعودی داشت. البته ارتش آلمان همواره معاف از اجرای دستورات کونتی بود.
زیبایی و جذابیت پرویتین در احساس سرخوشی، اعتماد به نفس و افزایش تمرکز ناشی از مصرف آن بود. فرد با مصرف یک کپسول کوچک میتوانست تا ۴۸ ساعت به خواب نیاز نداشته باشد. همین مسئله باعث شد تا پرویتین به مخدری سودمند در حمله به لهستان در سپتامبر ۱۹۳۹ میلادی بدل شود. نیروهای نازی سپس در جریان حمله آردنس در مه ۱۹۴۰ میلادی نیز از پرویتین استفاده کردند. افسران و پزشکان نظامی به کرات در مورد مصرف این ماده مخدر شهادت دادند.