در هر یخچال که باز می کنی با مشتی از قرص و شربت رنگارنگ روبه رو می شوی و حسرت از اینکه چرا این همه دارو تجویز و در منازل انباشت شده است.
پدیده انباشت دارو سالهاست که در هر منزل ایرانی مشاهده می شود و هر یخچال تبدیل به داروخانه ای شده، انگار که اسامی لاتین دارو بر سر زبان ها نیز تبدیل به کلاس خاصی در بین بانوان خانه دار شده است و هر کس به نوعی علم داروشناسی خود را به رخ دیگری می کشد.
درون هر یخچال و کشوی کمدهای ایرانی ها تعداد زیادی از انواع قرص و دارو انبار شده و آسپرین، آموکسی سیلین و سرماخوردگی گوی رقابت را از دیگر داروها ربوده و از منزل به کیف ها وارد شده و در کیف بسیاری از بانوان و مردان به وفور مشاهده می شود.
فارغ از اینکه این داروها ارز زیادی را مصرف می کنند و هزینه زیادی را بر دست دولت گذاشته ولی خانواده ها طبق عادت و دومینووار این پدیده را نسل به نسل به یادگار می گذارند، از سویی قیمت دارو در این سالها به قدری افزایش یافته که هزینه زیادی را در سبد خانوارهای ایرانی شامل شده و پزشکان ایرانی نیز نمی دانم چرا دارو زیاد تجویز می کنند .
همه چیز از یک سرماخوردگی کوچک آغاز می شود وقتی که به یک پزشک عمومی مراجعه می کنم طبق معمول چند بسته قرص سرماخوردگی، آموکسی سیلین و شربت تجویز می کند و احوالم بعد از مصرف سه روز دارو افاقه ای نمی کند و دوباره به پزشک متخصص داخلی مراجعه می کنم؛ وی نیز نسخه پزشک قبلی را رد و مشتی دیگر از دارو تجویز می کند و حال من مانده ام با مشتی از قرص نسخه قبلی در یخچال و دغدغه حیف و میل شدن دارو و از بین رفتن سهمیه هزینه های پزشکی در بیمه شخصی ام.
وقتی که از پزشک متخصص دلیل تجویز این همه دارو را می پرسم؛ وی که حوصله گوش کردن به حرفهای من را ندارد و منتظر بیمار بعدی است و خودکار را با زحمت بر روی نسخه می لغزاند با خنده می گوید؛ جنگ است و بهتره دارو در منزل داشته باشی.
وقتی از دکتر داروساز چرایی گرانی دارو را می پرسم او نیز جواب منطقی نمی دهد و می گوید خدا را شکر کنید که یارانه دارو برداشته نشده و با برداشت یارانه باید دارو را پنج برابر قیمت کنونی بخرید و در نهایت یک خیریه را معرفی می کند تا داروهای اضافی را به آنجا تحویل دهم، بعد از پرس و جو و پیدا کردن آدرس در بیمارستان فوق تخصصی جوادالائمه بجنورد، متولی امر را نیافتم و تازه فهمیدم که با این حال یخچال و کشوهای منزل بهترین مکان برای انبار دارو است و مردم در این بین کمترین نقش در هدررفت این سرمایه را دارند، سرمایه ای که ناخوداگاه به آنها تحمیل شده و مقابله با انباشت دارو اکنون بدون متولی است.